Osada lokowana w 1593 r. przez Tomasza Miętusa wzięła swą nazwę od potoku Cichego. Rozrosła się do rozległej wsi, która ciągnie się doliną od Gruszkowego Wierchu w zachodniej stronie Pogórza Gubałowskiego aż do stóp Domańskiego Wierchu przed czarnodunajecką równiną, na wysokości 700-850 m npm Tym samym jest jedną z najdłuższych wsi w Polsce, liczącą ponad 14 km długości. Dzieli się na kilka części, zaczynając od strony wjazdu z Czarnego Dunajca są to: Miętustwo, Ciche Dolne. Ciche Środkowe, Ciche Górne i Ciche Wierch. Jest trzecim co do wielkości sołectwem w gminie (powierzchnia 26,5 km2) a drugim pod względem ludności (2.800 mieszkańców).

Cichowianie mają aż dwa kościoły parafialne: w Cichem Miętustwie pw Najświętszej Marii Panny i w Cichem Górnym pw św. Józefa Robotnika oraz kaplicę na Wierch Cichem. Drewniane i murowane kapliczki przydrożne z XIX w., rozsiane są po całym Cichem dodając wsi uroku. Rejon ten przez wiele lat penetrowali poszukiwacze zbójnickich skarbów. Tradycje ciesielskie sprawiły, że wielu mieszkańców trudni się dziś pamiątkarstwem, rzeźbi, wykonuje meble i inne przedmioty artystyczne z drewna. Stąd pochodził Andrzej Knapczyk-Duch - góralski muzyk, nauczyciel, gawędziarz, twórca oryginalnych nut góralskich, patron corocznego "Muzykowania na Duchową Nutę".

Grzybiarzy kuszą masywy leśne Zadkowskiego Wierchu i gęsto porośniętej góry Ostrysz. Dwa progi wodne na potoku latem służą spragnionym kąpieli. Stoki Wierchowiny świetnie nadają się dla narciarstwa zjazdowego, snowbordu i tyczenia tras biegowych. W Cichem działa prywatny pensjonat, noclegi z wyżywieniem można też znaleźć u gospodarzy.